Για τη διαμόρφωση και διατήρηση της μνήμης του παρελθόντος που σχετίζεται άμεσα με την εποχή που μελετάμε, κυρίαρχη θέση έχει η επιστολογραφία. Είθισται ο κύριος όγκος των επιστολών να περιλαμβάνει γράμματα κάποιου ξενιτεμένου προς την οικογένεια του, είτε κάποιου μέλους της οικογένειας προς το ξενιτεμένο μέλος, ενώ εντοπίζεται και κατηγορία γραμμάτων που γράφουν διάφοροι «σύλλογοι» για δημόσια ζητήματα, απευθυνόμενοι σε αντίστοιχους συλλογικούς φορείς στην Ελλάδα αλλά και γράμματα από συλλόγους της Ελλάδας προς τους συλλόγους της Αμερικής. Η οικογενειακή επιστολογραφία χρησιμοποιείται ως μέσο για επικοινωνία και για τη διατήρηση των σχέσεων αλλά και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων ανάμεσα σε απομακρυσμένα μέλη. Παράλληλα όμως καθιστά και μια μνήμη∙ μια μνήμη που διαμορφώνεται στον χώρο και στον χρόνο, που αναδύει την ταυτότητα των υποκειμένων αλλά και αποτελεί το απαραίτητο δομικό συστατικό ανάμεσα στην « ξενιτιά» και στην πατρίδα.